Skiptir það virkilega einhverju máli?

Alltaf gaman þegar kemur að forsetakosningum og sérstaklega þegar spáð er í hvort að núverandi forseti ætli sér að gefa kost á sér til endurkjörs. Oftast fer umræðan í það far að ef forsetinn ákveði að hann vilji halda áfram þá sé málinu lokið enda hefur sitjandi forseti aldrei tapað kosningum og oftast hefur ekki komið neitt mótframboð. Að vísu hefur það breyst á síðustu árum enda hefur friðartrúðurinn verið tilbúinn að eyða nógu miklu af peningum í hverjum kosningum. En hverju skiptir virkilega hver er í þessu embætti? 

Ólafur hefur að vísu staðið sig ágætlega, ekki verið til of mikilla vandræða og opinberað veikleika synjunarvalds forsetans með því að neita að skrifa undir fjölmiðlalögin. Þá sýndi sig að enginn vissi hvað átti að gera þegar hann vísaði málinu til þjóðarinnar. Auðveldara var þá fyrir ríkisstjórnina að leggja fram frumvarp til að draga lögin til baka heldur en að leysa öll þau álitamál sem komu upp varðandi þjóðaratkvæðagreiðslu. En hvað er hlutverk forseta? Þ.e. eitthvað sem máli skiptir. Hann skrifar undir lög, hann kemur fram á opinberum vettvangi sem óljóst sameiningartákn þjóðarinnar og hans veigamesta hlutverk er ef stjórnarmyndunarviðræður ganga illa. En hvenær var það síðast sem að forseti þurfti raunverulega að koma að þeim síðast. Ég man það ekki sjálfur en það var a.m.k. fyrir 1991. Hann að vísu kom aðeins að málinu í vor en það var bara formsatriði, þar sem hann hafði ráðgjöf frá tveimur stærstu stjórnmálaflokkunum á þingi um að veita núverandi og þáverandi forsætisráðherra umboð til stjórnarmyndunarviðræðna. Hvað stendur þá eftir af hlutverki forsetans?

Væri ekki nær að annað hvort leggja embættið af eða gefa því eitthvað raunverulegt hlutverk? Gleymum því ekki að lýðveldið var stofnað í skugga styrjaldar og ákvörðun var tekin um að breyta eins litlu og mögulegt var á þeim tíma og breyta svo hlutunum eftir að stríðinu væri lokið. Þar sem áður stóð konungur kom forseti. Þessu bráðabirgðafyrirkomulagi hefur ekki ennþá verið breytt og líklega kominn tími til fyrir löngu.

Tæplega 65% vilja Ólaf Ragnar áfram sem forseta

Voðalegt væl er þetta

Ég veit ekki hvort að svona mikið hafi breyst á síðastliðnum 4 árum en þegar ég bjó á Íslandi og í Garðabæ þá var yfirleitt stífla á háannatíma á morgnana frá Arnarnesbrúnni út að Listabraut. Ef að þessi staða hafi ekki gjörbreyst þá skil ég ekki hvað menn eru að kvarta og láta að því liggja að 3 umferðarljós í Garðabæ séu að skapa umferðartafir, umferðarljós sem hafa verið þar um langt árabil. Vel má vera að laga mætti þetta með hringtorgum en Hafnfirðingar hafa gert það að sérgrein sinni, sérstaklega í ákveðnum hverfum. Ég villtist inn í eitt hverfi fyrir um ári síðan - að vísu í byggingu - og átti erfitt með að komast út. Allt fullt af hringtorgum og lélegar merkingar. Vonandi hefur þetta skánað. 

Erum í gíslingu Garðbæinga

Góð tillaga

Það er alltaf gaman í þessu fáu skipti sem koma fram góðar tillögur í þinginu. Að ráðherrar láti af þingmennsku á meðan þeir/þær eru ráðherrar myndi vera gott merki um margt. Í fyrsta lagi er þetta merki um mikilvægi aðskilnaðar milli löggjafar- og framkvæmdavalds. Það er ekki gott að leiðtogar þingsins og ríkisstjórnar séu nákvæmlega sömu einstaklingar. Í öðru lagi er þetta merki um að nauðsyn sé að styrkja hlutverk þingsins með því að allir þingmenn geti helgað sig þingstörfunum en við sáum það á síðasta kjörtímabili hve erfitt er fyrir litla flokka að vera í ríkisstjórn þar sem hálfur þingflokkurinn var í ríkisstjórn. Það er ekki gott fyrir þingið, flokkinn og það sem mestu skiptir að það er ekki gott fyrir kjósendur sem kusu viðkomandi þingmenn. Í þriðja lagi er þetta merki um að það geti ekki verið auðvelt fyrir sama einstakling að vera ráðherra og þingmaður. Bæði störf eru mjög mikilvæg og ekki er gott ef hætta er á að einstaklingur geti ekki sinnt báðum störfum svo vel sé.

Vonandi verður þessi þingsályktunartillaga samþykkt, og það sem meira máli skiptir þá er vonandi að hún komi til framkvæmda sem fyrst. 

Vilja að ráðherrar víki úr þingsæti

Búlgaríuferð og veikindi

Nokkuð er síðan ég bloggaði síðast en á föstudag fór ég til Búlgaríu og kom til baka á mánudagskvöldið. Allur undirbúningur fyrir brúðkaupið gengur vel og við vorum nú að senda út boðskortin. Það eru bara nokkur smáatriði eftir í undirbúningnum.

Morguninn eftir að ég kom aftur til Lúx, þ.e. í gærmorgun var ég kominn með hita og verki í kviðinn. Fór til læknis í gær og hitinn hefur farið niður en ljóst er að ég er með einhverja sýkingu. Ég mun fara aftur á morgun til læknis þar sem núverandi meðferð er ekki að virka eins og hún á að gera. 

Er alþjóðasamfélagið að sýna mótmælendum nægan stuðning?

Þegar maður fylgist með þróun mála í Myanmar þá er ljóst að herforingjastjórnin mun ekki stoppa við neitt til að brjóta mótmælin á bak aftur. Þeir virðast vona að almenningur verði svo hræddur að jafnvel árásir á munka munu ekki stigmagna ástandið. Nú hefur netsamband verið rofið - líklega að yfirlögðu ráði - sem er auðvitað dæmigerð viðbrögð. Varla vilja þeir halda áfram að sjá í heimspressunni þær myndir sem við höfum fengið að sjá. En svo má auðvitað vera að það sé rétt hjá símafyrirtækinu að strengurinn hafi rofnað og viðgerð standi yfir. Tek það að vísu ekki trúanlegt.

Kannski er meginspurning málsins fyrir okkur sem búum ekki í Myanmar, hvernig við og ríkisstjórnir okkar getum stutt við mótmælendur í Myanmar og síðar meir - vonandi - við stjórnarskipti í landinu. Leiðtogar alþjóðasamfélagsins virðast tala mikið og setja á frekari refsiaðgerðir, en spurning er hvort að það dugi. Gott er þó að vita til þess að Bush fordæmi stjórnvöld í Myanmar og sé að þrýsta á Kína að beita áhrifum sínum í landinu. Vonandi gera Kínverjar það og að herforingjastjórnin sjái að sér og hefji undirbúning í að koma á lýðræðislegri stjórn. Ég efast ekki eitt augnablik að ef stjórnin myndi ákveða að fara frá að loknum lýðræðislegum kosningum - undir eftirliti S.Þ. - þá yrðu stjórnarskiptin tiltölulega auðveld.

Nú hefur framkvæmdastjóri S.Þ. sent sérlegan sendifulltrúa til Myanmar og vonandi er að hann muni ná að þoka málum í rétta átt. Það er jákvætt að Ban Ki-moon hafi sent fulltrúa sinn, enda sýnir það kannski að alþjóðasamfélagið ætli a.m.k. að reyna að sameinast í að hjálpa almenningi í Myanmar að losna úr þeirri sjálfheldur sem þau eru með núverandi stjórn. Besta dæmið um skaðsemi stjórnarinnar er bágborinn efnahagur landsins.

Sendifulltrúi SÞ á leið til viðræðna í Myanmar

Áfram halda mótmælin

Virðing mín fyrir mótmælendum í Myanmar fer sívaxandi með hverri frétt sem birtist um málið. Þrátt fyrir aðgerðir stjórnarinnar þá halda þeir áfram og vonandi verður svo áfram. Staða stjórnarinnar er mun verri nú en 1988 þegar þeir bældu niður mótmæli stúdenta eftir kosningasigur stjórnarandstöðunnar. Eins og leiðtogi stúdenta á þeim tíma sagði í viðtali við BBC, þá er munurinn að nú veit þjóðin af því hvað er að gerast og að það breytir öllu að mótmælin eru leidd af munkum en þeir njóta mikillar virðingar í landinu. Nú er bara að vona þjóðin rísi upp til stuðnings munkunum og komi þessari stjórn frá.

Jafnframt væri gott ef að alþjóðasamfélagið sýndi mótmælendum í Myanmar meiri stuðning.

Mótmælendur særðust í átökum í Yangon

Frekar vildi ég varnarlaust Ísland

Að hugsa sér að Rússar hafi boðið Íslendingum varnarsamstarf. Eitthvað er að mönnum í Kreml að halda að NATO ríki snú sér ekki að öðru NATO ríki ef aðstoðar er þörf í varnarmálum. Rússar sáu sér auðvitað leik á borði að reyna að "hjálpa" smáríkinu í Norður Atlantshafi til að ná áhrifum á svæðinu aftur. Gamli óvinurinn sýnir sitt rétta andlit eða varla halda menn að þeir hafi verið að bjóða samstarf vegna góðmennsku sinnar? Frekar myndi ég vilja varnarlaust Ísland en að þurfa að treysta Rússum fyrir vörnum landsins. Lúxemborg væri þá skárri kostur, en auðvitað er best að hafa samstarf við Norðmenn, Dani og Breta.

Auðvitað er þó stóra málið í varnarmálum Íslands að ekki þýðir að við tökum svotil enga ábyrgð á vörnum landsins. Við treystum á að bandamenn okkar komi okkur til hjálpar. Ísland þarf að koma upp ákveðnum lágmarksvörnum aðallega í formi styrkingar á landhelgisgæslunni og einhverskonar varðliði (gæti verið hluti af lögreglu) á landi. Ekki er raunhæft, að mínu mati, að byggja upp flugher. Ef menn eru hræddir um að einhverjum íslenskum ráðamanni dytti í hug að beita íslenskum varðsveitum í hernaði á erlendri grund, þá mætti jafnvel setja það í stjórnarskrá mín vegna. Aðalmálið er að við getum ekki endalaust sagt að aðrir eigi að verja okkur. Hvað ef það þjónar ekki þeirra hagsmunum eða ef að verja Ísland yrði ekki mjög mikilvægt fyrir þá? Auk þess þá kemur t.d. ekki Amerískt herlið til Íslands daginn eftir, ef að árás væri gerð á landið. Meginmáli skiptir að við þurfum að taka ábyrgð á eigin vörnum og kominn er tími á að stjórnmálamenn fari að ræða málið af alvöru.

Rússar bjóða varnarsamstarf

Kaþólska kirkjan er ótrúleg!

Það er merkilegt hve mikið rugl flæðir úr mörgum áhrifamönnum og talsmönnum kaþólsku kirkjunnar. Haldið hefur verið fram að smokkar komi ekki í veg fyrir HIV smit, að þeir smiti og nú að vísvitandi séu þeir með HIV veirunni. Það mætti halda að kirkjunnar mönnum sé annt um að eyða söfnuðum sínum. Öll vitleysan sem kemur frá þessum mönnum hefur verið hrakin með vísindalegum rökum trekk í trekk. Auðvitað er það rétt að skýrlífi er eina 100% örugga vörnin gegn kynsjúkdómum en varla getur það talist árangursrík leið, enda er ekki svo auðvelt að stjórna mannlegri hegðun. Miðað við þetta rugl sem kemur frá þessum biskup og öðrum sambærilegum, jafnvel æðstu mönnum kaþólsku kirkjunnar í heiminum eru dæmi um hvernig þeir haga sér gagnvart öllum þáttum samfélagsins, þá eru þeir sekir um að koma í veg fyrir að fólk verndi sig gegn sjúkdómum. Að vísu er það í takt við sögu kaþólsku kirkjunnar. Hafa ber í huga að kirkjan hefur mikil áhrif á hegðun kaþólikka sérstaklega þeirra sem minnsta menntun hafa og/eða mjög takmarkaðan aðgang að öðrum upplýsingum.

Ég vil taka fram til að forðast misskilning að auðvitað eru kaþólikkar almennt gott fólk eins og aðrir, en forysta kirkjunnar er oft á tíðum siðlaus og með litla umhyggju fyrir eigin fólki. 

Ummæli erkibiskups um smokka vekja reiði

Gott að búa í hinum siðaða heimi?

Bandaríkjamenn reyna oft að segja öllum öðrum hvernig eiga að haga sér varðandi mannréttindi o.fl. Að sönnu má oft segja að bæði þeir og við almennt í hinum vestræna heimi séum komin lengra en mörg ríki. Bandaríkjamenn eru aftur á móti svotil aftur í steinöld þegar það kemur að ákveðnum málum t.d. varðandi refsingar. Að stunda ennþá dauðarefsingar er villimannlegt og getur varla verið réttlætanlegt út frá nokkrum viðmiðum grundvölluð í virðingu fyrir mannréttindum og almennt vestrænum gildum. Til viðbótar er nokkuð merkilegt að sjá að mönnum virðist ekki mikið koma til að sá sem taka á að lífi deyi mjög kvalarfullum dauða.

Merkilegt er líka að, þá maður gæti réttlætt dauðarefsingar, þá gæti glæpur þessa manns - eins og sagt er frá í fréttinni - varla talist það alvarleg að ekki ætti bara að dæma hann í mjög langa og jafnvel ævilanga fangelsisvist.

Þegar maður sér þessi dæmi frá Bandaríkjunum og öðrum löndum víða um heim, þá er maður feginn að búa í Evrópu þar sem ekki eru framkvæmdar dauðarefsingar.

Aftaka í Texas

Herforingjastjórnin sýnir sitt rétta andlit

Nú hefur herforingjastjórnin í Myanmar sýnt sitt rétta andlit, eða kannski réttara að segja dæmigerð vinnubrögð einræðisstjórna. Á sama tíma tekur hún nokkra áhættu með því að siga lögreglu og her á munka, en þeir njóta mikillar virðingar í landinu. Kannski mun þessi aðgerð duga herforingjastjórninni en ef ekki þá mega þeir jafnvel búast við enn verra ástandi heldur en að láta mótmælin óáreitt eða að reyna að semja við munkana sem líklega hefði verið betra fyrir stjórnina. Nú verður spennandi að fylgjast með fréttum varðandi viðbrögð almennings í landinu ef stjórnin heldur þessum aðgerðum gegn munkunum áfram. Er kannski farið að hylla undir fall herforingjastjórnarinnar í Myanmar? Gott ef svo væri.

Lögregla réðist til atlögu gegn mótmælendum