Skelfilegra atburða með hræðilegum afleiðingum minnst

Fyrir 6 árum á meðan ég var að borða hádegismat kom einn vinnufélagi inn á kaffistofuna og sagði að lítil flugvél hefði flogið á Tvíburaturnana. Manni brá en í fyrstu taldi ég eins og aðrir að um slys hefði verið að ræða, en svo komu fréttirnar að þetta hefði ekki verið lítil flugvél heldur var um að ræða stór farþegaþota sem flogið var inn í annan turninn og svo skömmu síðar var annarri flugvél flogið á hinn. Ég man að það fyrsta sem kom upp í hugann, sérstaklega eftir að þotu var flogið á Pentagon, að reyna að finna út hvort einhverjir af vinum og kunningjum hefðu slasast eða látist í þessum árásum. Sem betur fer hafði enginn þeirra verið í hættu.

Árásin kollvarpaði mörgum hugmyndum um öryggi í heiminum þar sem til árásarinnar höfðu flestir Bandaríkjamenn og fleiri talið sig óhulta fyrir árásum. Margir sýndu mikið hugrekki við að reyna að bjarga þeim sem voru fastir í turnunum og létu lífið við að reyna að ná til samborgara sinna þegar turnarnir hrundu. Haldnar hafa verið minningarathafnir á hverju ári m.a. með upplestri á nöfnum á þeim sem létu lífið. Ég verð að viðurkenna að mér finnst það nokkuð óviðeigandi 6 árum síðar. Eitt er að gera það fyrst á eftir en ár eftir ár. Er það ekki fulllangt gengið. En við hverju er að búast þegar pólitískir hagsmunir eru í því að halda því nærri bandarísku þjóðinni hve hræðileg árásin var og auðvitað persónugera hana sem mest. Gott mál fyrir ættingja þeirra sem létu lífið en er ekki kominn tími til að ljúka þessu með einhverjum hætti. Hvað með að reisa minnisvarða og/eða koma upp safni. Eða verðum við eftir 10 ár enn með minningarathafnir í sama stíl.

Það versta við árásina er það sem á eftir kom. Í upphafi var alþjóðasamfélagið harmi slegið og studdi vel við Bandaríkjamenn. Þegar kom að innrásinni í Afganistan þá var mikill stuðningur fyrir því enda hafði stjórn Talíbana neitað að afhenda Bin Laden og félaga. En Bush og félagar töpuðu öllum stuðningi með árásinni inn í Írak. Ekki sér enn fyrir endann á þeim átökum sem eru í Írak og ekki að vænta á næstu árum. Kannski er það versta sem árásin fyrir 6 árum hefur skilað er hve vegið hefur verið að borgaralegum réttindum á vesturlöndum. Við höfum sætt okkur við að betur sé fylgst með okkur og að við höfum minni réttindi. Víða má halda manni í mjög langan tíma í fangelsi án úrskurðar dómara ef viðkomandi er grunaður um aðild að hryðjuverkum og/eða hryðjuverkasamtökum. Þegar leiðtogar t.d. Bandaríkjanna tala um hvað átökin standa þá er iðulega talað um að Íslamistarnir vilji taka af okkur þau réttindi sem við höfum aflað okkur í langri baráttu á undanförnum öldum. Á sama tíma grafa þeir undan þessum sömu réttindum í skjóli þess að við erum hrædd og viljum vera örugg. Þeir viðhalda svo óttanum með reglulegum tilkynningum um hryðjuverk sem hafa verið stöðvuð eða að grunur sé um árás á næstu dögum.

Á meðan ég hef fulla samúð með öllum þeim sem hafa misst vini og ættingja bæði í árásinni fyrir 6 árum og í þeim átökum sem hafa átt sér stað eftir það, þá getur maður ekki annað en velt fyrir sér hvort að árásin og aðrar hryðjuverkaárásir eru smáatriði þegar talað er um skaða gagnvart samfélaginu en ótti og vilji stjórnvalda til að viðhalda þessum ótta hefur valdið meiri skaða til lengri tíma litið. Auðvitað viljum við öll vera örugg en er verðið fyrir öryggið þess virði? Eða erum við sjálf mesta ógnin við frelsi okkar þegar við viljug leyfum stjórnvöldum hægt og bítandi að grafa undan frelsinu á meðan flestar öryggisaðgerðir eru meira til að sýnast en nokkuð annað.

Þess minnst að sex ár eru liðin frá hryðjuverkaárásunum á Bandaríkin

Athugasemdir

[Nanna Katrín Kristjánsdóttir, 11.9.2007 kl. 14:14]

Úff ég man eftir þessum degi.  Var í skólanum og kennararnir voru að horfa á þetta inn á kennaraskrifstofu.  Þetta var eitthvað svo óraunverulegt að maður var andofa að sjá þetta.

[Ásdís Sigurðardóttir, 11.9.2007 kl. 18:02]

Já, þetta var ljótur dagur á heimsvísu. En ekki hefur veröldin lagast síðan því miður.